Good days, Old days but Golden days

داشتم یکی ازین متنای فورواردی رو میخوندم، بعد از خوندنش میخواستم بگم چقدر خوب بود ولی به دلایلی ترجیح دادم بهش نگم :دی

نباید بگم عجب خرایی بودم، چون میدونم ذوقش از ذوق الان صد برابر بیشتر بود. زمانی رو میگم که بچه بودیم تا صدای هواپیما میشنیدیم تندی میپریدیم تو حیاط یا تراس که ببینیمش. واقعا نمیتونم درک کنم فازمون چی بود ولی هر چی بود انرژی زیادی میداد به آدم

یا همین که برای اولین بار تو عمرمون اجازه داشتیم با خودکار بنویسیم، انقد حس قشنگ و بزرگی داشت انگار داشتیم چیز مهمی مینوشتیم. ولی اینم یادم میاد که بعدناش سر امتحان همه ش التماس میکردیم با مداد بنویسیم که بتونیم پاک کنیم. بعضی معلما نمیذاشتن لاک غلط گیر استفاده کنیم =)) حتی الانم سر کلاسای دانشگاه برای امتحانای تستی التماس میکنیم با مداد جواب بدیم 

یا مثلا اونموقع ما دخترا از بس مانتو شلوار مدرسه ای میپوشیدیم همیشه زنگ ورزش پارتی حساب میشد، آخه باید شلوار ورزشی میپوشیدیم =))

وقتی یه سال پایین تر از خودمون میدیدیم بهش میگفتیم آره علوم سال بعدت درباره ی فلانه، فیزیک درمورد بهمانه. کلا حال میکردیم بترسونیمشون

پیکای شادی عید هم که کلا چیز رو اعصابی بود یادمه یکی از بچه های فامیل برام مینوشتش، نقاشیاشم عمه م میکشید و ریاضیش رو بابام. منم جدولای توش رو حل میکردم ولی هیچوقت مدرسه نمیگرفتش یا اگه میگرفتش شرط میبندم حتی نگاشم نمیکرد

حوصله ی پاراگراف اختتامیه این آپ رو ندارم. کلا اینکه خوشحالم دهه هفتادیم چون اصلا از فاز دهه هشتاد به بعدیا خوشم نمیاد